Een nieuw jaar, een nieuw begin

Maar nu, op mijn eerste werkdag, ben ik dat gevoel weer kwijt. Ik heb mijn mailbox doorgelopen en… oh shit, had ik echt beloofd om dat te doen? En huh, waarom moet ik in die commissie gaan zitten? En o ja, dat allereerste college voor de eerstejaars komt er alweer snel aan, en juist over dat eerste college was ik vorig jaar ontevreden. Ik voel de energie uit me wegtrekken. Diep ademhalen. Eerst maar eens koffie halen.

Op zulke momenten denk ik altijd aan de wijze lessen van Stephen Covey. Ik ken ze inmiddels uit mijn hoofd en ik weet ook al welke ik nu moet gaan toepassen. First-things-first. Voor de duidelijkheid, dat heeft dus niet te maken met wat je als eerste gedaan moet hebben. Het gaat erom dat je jouw energie aan de voor jou belangrijke zaken. En jij bent degene die bepaalt wat belangrijk voor je is.

Hier zit iets wezenlijks. Waarom werd je ook alweer docent? Wanneer kijk je volgend jaar vanaf het strand tevreden terug? Dit brengt me bij een tweede Covey-les, namelijk over het zijn van een effectief leider. Begin met het einde voor ogen. Wat wil je dit jaar nu echt anders gaan doen dan vorig jaar?

Mijn eerste college moest ik geven terwijl ik in een persoonlijk moeilijke tijd zat. Ik stond daar voor 600 studenten terwijl ik het liefste in een hoekje was gaan huilen. Ik was streng voor mezelf en probeerde me op de inhoud te concentreren. Ik had veel van dit college omgegooid en dat was een slecht idee. Ik gaf het zonder overtuiging. Dus ik beloof mezelf: als ik dit jaar weer een keer door een moeilijke periode ga, dan ga ik minder van mezelf vragen en even rusten in mijn routine. Ik hoop natuurlijk dat me dat dit jaar niet overkomt.

Er is nog een Covey-eigenschap waarin ik nog hoop te groeien. Eerst begrijpen, dan pas begrepen worden. We zijn toch vooral docent geworden omdat we jongeren verder willen helpen in hun leven? In mijn geval door te laten inzien dat mijn vak psychologie het verdient om veel meer over over te weten. Maar is dat ook wat zij willen? En ga ik dit ook bereiken met mijn manier van lesgeven? Begrijp ik wel voldoende hoe ik jongeren in beweging kan krijgen?

Mijn plan is rond. Ik ga onze nieuwkomers laten zien hoe mooi de wetenschap achter de psychologie is. Ik ga mijn passie met ze delen. Waarom ben je begonnen aan deze studie? Wat sprak je wel of niet aan in de onderwerpen waarover ik gesproken heb? En belangrijk: waarom? Bovenal wil ik ze duidelijk maken dat ze begonnen zijn aan hun persoonlijke weg tot psycholoog. Zo bezien zijn wij docenten niets meer of minder dan wegwijzers. Gebruik ons om jouw route te vinden. En bedenk, zo zal ik ze meegeven, je wereld is nu zo groot geworden na de middelbare school, bedenk wat voor jou belangrijk is om dit jaar te doen. First-things-first telt voor ons allemaal.

Harold Bekkering is hoogleraar sociaal-cognitieve neurowetenschappen aan het Donders Instituut voor Hersenen, Cognitie en Gedrag van de Radboud Universiteit.