Ik herinner me nog goed mijn eerste keer. Ik zat met Demi op een gammel bankje naast de school. Zij had drie maanden in mijn klas voor thuiszitters voor zich uit zitten staren terwijl ze gummetjes verkruimelde. We hadden op dat bankje zitten praten over wat er nodig was om haar in beweging te krijgen. Niets had zin, alle hulpverlening had ze al geprobeerd, ze wist toch al wat er zou gebeuren als ze weer zou proberen met Engels of geschiedenis te starten. Ze wilde ook geen gitaar leren spelen, geen houten kruk knutselen of mandala’s kleuren. We hadden dit gesprek al zo vaak gehad. Demi wilde niets.
Het was een moeilijke dag. Bjorn was bij de dagopening...
Benieuwd naar de rest van het artikel?
Word nu abonnee en krijg onbeperkt toegang tot alle artikelen op van12tot18.nl, inclusief persoonlijk profiel om artikelen makkelijk te selecteren, delen en bewaren.