Een goede vriend van mij, directeur van een school in het zuiden van ons land, heeft al jaren de vaste gewoonte om aandacht te besteden aan de viering van 1 april. Je zou denken dat zijn medewerkers dat zo langzamerhand weten maar niets is minder waar. Elk jaar opnieuw trappen er mensen in zijn grappen waarover hij mij dan later bij een tripeltje vertelt. Ik herinner mij de invoering van de prikklok waarbij iedereen op de naast zijn werkkamer gelegen administratie een pasje moest komen halen voorafgaande aan de invoering in het nieuwe kwartaal. Hij heeft zitten schuddebuiken, de smiecht! Ik herinner mij de aanschaf van een dienstauto op kosten van de school omdat hij regelmatig op werkbezoek moest. Met name de foto in het weekbulletin waarop een luxe wagen was afgebeeld waarvan de conciërge (opgenomen in het complot als beoogd chauffeur) behulpzaam het portier openhield. Woedende reacties, onder andere van medewerkers waarvan een scholingsverzoek naar de prullenbak was verwezen. Hoe hij die mensen dan eerst nog enig bloed onder de nagels vandaan treitert alvorens naar de kalender te wijzen, vind ik fascinerend. Elke keer denk ik dat het hem nog wel eens relaties zou kunnen kosten, maar zijn zachte g geneest elke kwetsuur.
Omdat ook bij hem op school koekjes van eigen deeg gebakken worden, is hij wel eens teruggepakt, bijvoorbeeld toen hij tussen een stapel diploma’s ook zijn handtekening had gezet op een document dat hem juridisch bond om de school op slagroomgebak te trakteren. Dat heeft hij vervolgens blijmoedig gedaan, zo is hij dan ook wel weer.
Dit jaar gooit hij het over een heel andere boeg. In het weekbulletin publiceerde hij al begin maart het volgende berichtje:
Onze geelharige vriend in Amerika heeft weer een briljant plan gelanceerd over het onderwijs, de bewapening van schoolmedewerkers namelijk. Wij blijven niet achter natuurlijk! Op het darkweb heeft Jan 80 zo goed als nieuwe pistolen gevonden, licht en na een poetsbeurt nog prima te gebruiken. Matthijs zal een kleine workshop geven (‘effe inschieten’) en dan kunnen we los. Je kunt jouw exemplaar op 1 april ophalen bij de administratie. (Wel even je handtekening zetten dat je niet gek bent en het ook niet zult worden). Vlot geregeld of niet? Eindelijk veilig!
Het scheen mij toe dat dit toch echt een brug te ver zou zijn. Nepnieuws voor gevorderden, daar trapt geen mens in. ‘Wacht maar af,’ zei mijn collega. ‘Die bejaarde kletsmajoor aan de andere kant van de zee wordt toch ook steeds weer geloofd.’ ’Dat is waar’, zei ik, ‘maar dat zijn Amerikanen.’ ’Wedden dat er iemand in trapt’, zei hij. We zetten er een doosje Duvel op.
Gisteren belde hij. Hij had een telefoontje gehad van een ouder uit de ouderraad. Heel positief dat de school hier werk van maakte, zij was bereid om bij de gemeente een subsidievoorstel in te dienen want die Smith & Wessons zouden wel niet gratis zijn. Hij hielp haar haastig uit de droom voordat het zijn reputatie bij de wethouder zou schaden. Ze schrok. In haar enthousiasme had ze het bericht al doorgestuurd naar een landelijk nieuwsblad, had ze dat soms beter niet kunnen doen? Op dat moment ging zijn deur open, de voorzitter van de Raad van Toezicht met een Telegraaf onder zijn arm en een heel ernstige blik in de ogen.
Het zweet sloeg hem uit, hij gaf het eerlijk toe. Pas toen hij met gebogen hoofd de hele krantenpagina die hem zwijgend werd voorgelegd had afgezocht en geen bericht zag dat met zijn actie verband hield, begon het bij hem te dagen. Ootmoedig keek hij de voorzitter aan.
‘Zie je het niet?’, vroeg de man. ‘Je moet bovenaan kijken. Daar staat de datum.’