Er staat een windmolen op het dak van de school. Het is niet zo’n grote windmolen, ongeveer 5 meter hoog. En hij levert ook niet zo heel veel energie op, maar het is vooral educatief bedoeld en alle beetjes helpen. De molen wordt gekoppeld aan het weerstation op het dak en dan kunnen leerlingen onderzoek doen naar de opbrengst van de molen bij verschillende weersomstandigheden. Het is ook bedoeld om de leerlingen meer bewust te maken van duurzame energie.

Mooi plan en aanvankelijk ging het van een leien dakje. Advies ingewonnen, aanvraag toegekend door de gemeente Purmerend, molen gekocht. Nu alleen nog plaatsen.

Maar toen.

Bewoners uit de buurt tekenden bezwaar aan. Zij maakten zich zorgen over horizonvervuiling, lawaaioverlast en waardevermindering van hun huizen bij eventuele verkoop. Nou dat weer. Terwijl 169 landen in Parijs een historisch akkoord sloten om de planeet nog een beetje leefbaar te houden in de toekomst, gaan onze buren zeuren over een windmolentje van vijf meter ‘dat bij het opkomen van de zon het licht onnatuurlijk maakt’. Wacht maar tot de zeespiegel stijgt en Purmerend een soort Atlantis is geworden en probeer dan je flat eens te verkopen…

Wrokkige gedachten die niet helpen natuurlijk. We gingen uit een ander vaatje tappen. We nodigden de bewoners uit voor een goed gesprek. Geen belangstelling. We hebben geprobeerd ze om te kopen met vrijkaartjes voor de voorstellingen op school, maar voor cultuur gaan ze wel naar de Purmareyn. We doen een compromisvoorstel om twee jaar te plaatsen en dan de overlast te evalueren. Niet in geïnteresseerd, komen ze niet eens over praten. De houding van de buren is drie keer ‘njet’ en daarmee basta.

De houding van de buren is drie keer ‘njet’ en daarmee basta.

Inspraak is een mooi ding, maar langzamerhand ben ik voor verlicht despotisme in de gemeente Purmerend. Een despoot natuurlijk, die het belang van een duurzame toekomst ziet.

Toen was het maandagmiddag en zaten wij in het stadskantoor in een hoorzitting van de gemeente waar vrager en klager zich kunnen laten horen. Wij zijn met een zware delegatie: Teamleider Els, bouwmeester van de school Jeroen, twee eco-docenten en drie leerlingen die haarfijn kunnen vertellen waarom de molen voor onze ‘Ecoschool’ van belang is. Er is één buurtbewoner komen opdagen.

Een uur lang wordt ons het vuur aan de schenen gelegd, maar we zijn goed voorbereid en ik heb wel vertrouwen in een goede afloop. Het belang van droge voeten in de toekomst lijkt mij zwaarder te wegen dan een verstrooide zonsopkomst in het heden. Er wordt geschorst en daarna mogen we weer naar binnen. Over zes weken is er uitspraak en wij krijgen als huiswerk mee om in overleg te treden over een compromis.

Tsja, als dit het tempo is van de verduurzaming…

De leerlingen vonden het overigens een geweldige middag en hadden het niet willen missen. Zij willen ook graag in de werkgroep over duurzaamheid op school. Toen ik jong was had ik niet zoveel geduld. Toen bezetten we subiet een vervuilende fabriek als we onze zin niet kregen. Maar onze kinderen zijn echt veel beter opgevoed tegenwoordig.

De windmolen staat nu op het dak zachtjes te snorren en als je klas heel stil is, kun je horen hoe de duurzame energie door de leidingen stroomt.