Op de dag van de grote sneeuwval (maandag 11 december) en voor de grote PO-staking was ik in Amsterdam aan het werk. Rond 10.00 uur uit Arnhem vertrokken, een rustige, grijze en bedeesde A12, A30 en A1 onder de wielen. Extra voorzichtig rijden vandaag. Een schoolleider van een Montessorischool uit Nijmegen was op de radio. De school was stilgezet en leerlingen waren vrij. Ze was er zelf niet zo’n fan van, schooluitval vanwege de weersvoorspelling. Maar het was niet te houden, zo vertelde ze. Sociale media, de gewone media, ouders en leerlingen deden hun werk. Allemaal de ervaring vooruit schuivend. En een beetje bangig wel: ‘Hoe om te gaan met het toekomstig ongemak?’

Rond 15.00 uur begon het echt te sneeuwen, voor Nederlandse begrippen dan. En toen ik rond 18.00 door Amsterdam liep zag de wereld er even heel anders uit. Auto’s reden zacht, voetgangers en fietsers deelden samen de schaarse niet-besneeuwde plekken. Er moest samengewerkt worden, want alle reizigers stonden voor een onbekende uitdaging. En onvoorspelbaar was het ook. Je moest je serieus aanpassen, want het gewone was onmogelijk vandaag. Er werd ruimhartig tijd gemorst. ’t Zal wel weer miljoenen hebben gekost aan tijdverlies…

Het was stil en licht in de stad. Iedereen hield rekening met elkaar, want het kon niet anders.

Het was stil en licht in de stad. Iedereen hield rekening met elkaar, want het kon niet anders. Op kruisingen werd voorrang verleend vanuit gezamenlijk belang, bedachtzaamheid en een gedeelde uitdaging. Trams zaten bomvol, maar er viel geen onvertogen woord. Geen tijd voor gedoe. Veilig thuiskomen was het devies. Stap-voor-stap. En focus.

Het is 20.00 uur als ik deze column schrijf. Ik drink koffie in het café van het Stedelijk Museum en zie nog steeds voorzichtige auto’s en wandelende fietsers. De van Baerlestraat is vrijwel leeg en er rijden drie lijn-12 trams te kort na elkaar. Dat kan de bedoeling niet zijn, maar echt erg is het ook niet vandaag. Een vreemde en mooie ervaring en ik hoop maar dat er niet teveel brokken zijn geweest op deze bijzondere en ongemakkelijke dag.

Toch verkies ik zo’n dag boven de dagen die ‘curlingouders’ voor hun kinderen klaar willen zetten. Hard poetsende ouders, die ervoor willen zorgen dat alles bij voorbaat goed gaat. Dat het leven zich rimpelloos voltrekt: ‘Het is goed gegaan, als er niets fout gegaan is’.

En dat terwijl we onze kinderen moeten voorbereiden op omgaan met een gecompliceerde, ingewikkelde en onvoorspelbare wereld. En op de turbulentie die daarbij hoort. We leven immers in een wereld die snel lijkt te veranderen en die adequate aanpassing vraagt. Vooral het omgaan met technologie en het klimaat vragen aandacht. Dat vindt niet alleen onze denker des vaderlands, René ten Bos, maar dat vind ik zelf ook. We moeten dus nog beter leren omgaan met de situatie zoals die zich aandient…

Maandag 11 december: een topdag om te leren denken en samen te leven. Geef me er meer van.